O Rasie
Chiński Grzywacz:
Jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, w sekcji psy nagie.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.
ZACHOWANIE I CHARAKTER:
Grzywacze są uczuciowymi psami, przywiązanymi do właściciela, aczkolwiek ich charakter różni się osobniczo i ogromnie zależy od temperamentu i wychowania. Spotyka się bowiem typy spokojnego melancholika, energicznego sportowca, przyjaznego kompana, rozkapryszonego dziecka itp. Wszystkie są bardzo wrażliwe, o dość kruchej psychice (przez co bywają humorzaste). Jest to idealna rasa do towarzystwa, pod warunkiem, że rodzina/opiekun okażą mu wiele ciepła i delikatności. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, źle znosi samotność. Psy są inteligentne, szybko się uczą, lubią zabawy, które często same wymyślają prowokują (niektóre doskonale aportują, sprawdzają się na torze agility). Świetnie czują się w stadzie, natomiast wobec obcych psów zachowują dystans, samce wręcz mogą okazywać agresję (należy uważać przy konfrontacji z większymi osobnikami, które grzywacze chętnie zaczepiają). Ze znajomymi psami urządzają szaleńcze gonitwy. Dla opiekuna czułe i delikatne, domagają się pieszczot, natomiast do osób postronnych podchodzą z nieufnością, lekceważą próby bezpośredniego kontaktu, unikają wyciągniętej ręki, a zdarzają się przypadki ugryzienia natrętów. Nie wszystkie grzywacze tolerują też małe dzieci, natomiast większość ma skłonności do pogoni za biegaczami, rowerzystami itp. Rasa ta ma wysokie poczucie terytorializmu i z zapałem broni domu/właściciela/słabszych członków stada. Wiąże się to z tendencją do nadmiernej szczekliwości, nad którą można zapanować odpowiednim wychowaniem psa. Zdarzają się jednak osobniki bojaźliwe, które przy każdej wizycie obcych osób chowają się w najgłębsze zakamarki mieszkania. Grzywacze są bardzo ciekawskie (już na etapie szczenięctwa), z zapamiętaniem buszują w nieznanym terenie. Uwielbiają spacery. Rozhasane miewają trudności z posłuszeństwem i "głuchną" na komendy.
WYGLĄD:
Mały, żywy i pełen gracji pies, kościec średni lub delikatny. Gładkie, bezwłose ciało, włosy jedynie na łapach, głowie i ogonie lub pokryte delikatna woalką włosa. Dwa wyraźne typy w tej rasie: typ przypominający jelenia, elegancki, o delikatnej kości oraz typ krepy, o mocniejszym ciele i kośćcu, przypominający kuca.
SZATA I UMASZCZENIE:
U odmiany nagiej kępki sierści występuja na głowie, uszach, dolnej części kończyn i ogonie. Skóra jest delikatna, miękka i ciepła w dotyku, może zmieniać barwę w ciągu roku, jaśniejąc na zimę. U odmiany (powder puff) szata składa się z podszerstka i delikatnego, długiego włosa okrywowego.
ZDROWIE I PIELĘGNACJA:
Obie odmiany grzywacza wymagają specyficznej pielęgnacji i przed zakupem szczenięcia dobrze jest wypytać hodowcę o szczegóły zabiegów pielęgnacyjnych, a potem zastanowić się, czy będziemy w stanie poradzić sobie samodzielnie. Mają dość wrażliwą skórę, łatwo się uczulają. Należy chronić je przed nadmiernym nasłonecznieniem (też kremy z filtrem) oraz mrozem (kubraczki). Ale delikatne słońce jest bardzo korzystne dla skóry, która się pięknie opala (w ciągu roku koloryt skóry zmienia się). Do kąpieli używamy kosmetyków delikatnych, hypoalergicznych, dla psów o długim włosie. Kąpiele są niezbędne w celu usunięcia zanieczyszczeń osiadających bezpośrednio na skórze zwierzęcia. Najlepiej jest powtarzać zabiegi co 7-10 dni. Psy wystawowe wymagają usuwania zbędnego owłosienia poprzez golenie (najczęściej nadliczbowe włosy rosną na tułowiu i kończynach). A delikatny włos na grzywie i kończynach trzeba chronić przed łamaniem stosując np. olejek norkowy. Nie wolno dopuścić do przesuszenia skóry. Można stosować balsamy nawilżające do skóry wrażliwej. Do balsamu można dodać niewielką ilość oliwki dla niemowląt. Nie poleca się stosowania zbyt tłustych kosmetyków, ponieważ mogą one zatykać pory skórne. Psy owłosione wymagają regularnego czesania, gdyż delikatny włos ma tendencję do kołtunienia. O niezbędny zestaw szczotek i grzebieni warto zapytać hodowcę. Psom wystawowym goli się kufę. Modeluje się również firankę i długość włosa na łapach przy użyciu degażówek. Kąpiele podobnie jak u psów nagich (niezbędna odżywka odpowiednia dla długiego włosa). Szatę po kąpieli suszy się suszarką, rozprostowując na szczotce. Codzienną dietę należy uzupełnić o preparaty mające wpływ na jakość skóry i włosów, a zawierające m.in. wielonienasycone niezbędne kwasy tłuszczowe (Omega 3 i Omega 6), biotynę, witaminy z grupy B.
CIEKAWOSTKI:
Na wystawach psów jest to jedna z najliczniej reprezentowanych ras spośród psów ozdobnych, natomiast na ulicach praktycznie ich nie widać, a spacerujący "golas" poruszający się jak konik pony wciąż wzbudza sensację i entuzjazm.
KLASYFIKACJA FCI:
Kraj pochodzenia - Chiny Kraj patronacki - Wielka Brytania Wrażenie ogólne - mały , wesoły i wdzięczny piesek , odznaczający się gracją i powabem; bezwłosy , gładki korpus, włosy na stopach, głowie i ogonie.
Typy -"Deer"(jeleni) lżejszej budowy i "Cobby"-(ciężki) typ mocniejszy.
Temperament - przyjacielski, nigdy złośliwy.
Głowa i czaszka - lekko zaokrąglona i wydłużona czaszka. Policzki płaskie, bez tkanki tłuszczowej suche, zwężające się w kierunku kufy. Stop lekko zaznaczony, ale nie ekstremalny. Głowa gładka bez zmarszczek i fałd skórnych.
Długość głowy: odległość od guzu potylicznego do stopu równa jest odległości od stopu do czubka nosa.
Kufa gładka bez obwisłych fafli, lekko zwężająca się ale nie szpiczasta.
Nos jest ważnym szczegółem: wąski w połączeniu z kufą. Każdy kolor nosa jest dopuszczalny.
Głowa ma być powabna, wdzięczna o charakterystycznym wyrazie. Wargi gładkie i możliwie ciemne. Grzywa na głowie od bardzo długiej i obfitej do dość gładkiej i skąpej, włos zawsze miękki.
Oczy - tak ciemne że wyglądają na czarne, ukazujące niewiele lub wcale nie ukazujące białka, średniej wielkości, kształtu migdałowego, osadzone daleko od siebie. Niepełny lub całkowity brak pigmentacji spojówek nie jest wadą.
Uszy - osadzone głęboko- punkt osadzenia ucha jest położony na tej samej linii co zewnętrzny kącik oka. Duże i stojące, z frędzlami na uszach lub bez. Tylko u powder-puff dopuszczalne są uszy wiszące.
Zgryz - szczęka mocna z doskonałym zgryzem nożycowym. Kły często wystające ku przodowi. Komplet uzębienia nie wymagany.
Szyja - szczupła bez podgardla, długa i pełna gracji, lekko łukowata u nasady głowy , ustawiona pod kątem w stosunku do dobrze związanych łopatek:; w ruchu noszona wysoko.
Tułów - bezwłosy, gładki lub owłosiony u powder puffa. Skóra - gładka i ciepła w dotyku. Korpus - łopatka wąska wyrażna tworząca z przedramieniem kąt 90.
Klatka piersiowa dość szeroka i głęboka. Żebra nie wysklepione zbyt mocno. Mostek niezbyt wyrazisty. Klatka piersiowa oglądana z góry pokrywa łokcie. Górna linia grzbietu prosta. Długość ciała nieco większa niż wysokość w kłębie.
Kończyny przednie - długie, wąskie, elegancko ułożone pod tułowiem.
Łokcie przyl onałym egające do tułowia, dobrze związane. Nadgarstki mocne, prawie pionowe, cienkie. Ruch długi i płynny z doskwykrokiem. Kończyny tylne - dobrze ukątowane, wąskie kolana. Mocne lędzwie. Muskularny zad. Posladki muskularne i zaokrąglone. Podudzie długie. Mocne kątowanie. Szerokie rozstawienie.Ruch płynny, posuwisty i elegancki.
Łapy - ekstremalnie zajęcza stopa; wąska i bardzo długa. Pazury długie w każdym kolorze. Skarpetki z włosów różnej gęstości u różnych osobników, maksymalnie do przegubu i stawu skokowego.
Ogon - wysoko osadzony; w ruchu noszony do góry, długi, zwężający się ku końcowi, zupełnie prosty, nigdy zakręcony ani zawinięty w jakakolwiek stronę, natyralnie opuszczony w spoczynku. Owłosiony maksymalnie na dwu trzecich długosci..
Ruch - długi płynny i elegancki, w galopie "koński".
Szata - żadnych włosów na tułowiu . Skora drobnoziarnista, delikatna, miekka i ciepła.
Szata u powder-puff: podszerstek bardzo krótki, włos okrywowy długi i miękki. Szata u powder-puff tworzy tak zwaną woalkę(powder-puff-- z angielskiego puszek do pudru).
Kolor i każda jego kombinacja dopuszczalne.
Wysokość - idealna wysokość dla psów;28 do 33cm w kłębie. Idealna wysokość dla suk23 do 30cm w kłebie.
Waga - jest różna u różnych typów, nie powinna jednak przekraczać5,5kg.
Wady - każde odstępstwo od podanego wzorca uważane jest za wadę.
Wady dyskwalifikujące - agresja, wzrost powyżej-36,5cm w kłębie. Waga powyżej 5,5kg. Kopiowane uszy. Przodozgryz. Ogon kopiowany lub załamany. Psy muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra. Opis rasy opracowany na podstawie artykułu Wojciecha Alberta Kurkowskiego "Łysy z grzywką".
Grzywacz chiński – historia rasy
Przodkowie psów rasy grzywacz chiński służyli w buddyjskich świątyniach. Ich
znaczenie było o wiele większe niż mogłoby się wydawać. Pieski uznawane
były za wcielenia mędrców, a ich reakcje na zadawane pytania dokładnie
analizowane i zawsze brane pod uwagę. Równolegle w Chinach
zamieszkiwał inny rodzaj bezwłosych psów. Były one znacznie większe od
współczesnych grzywaczy – osiągały wagę nawet 11 kilogramów. Często
służyły na statkach, gdzie zabijały roznoszące dżumę szczury. W
przeciwieństwie do drobniejszych psów świątynnych, które noszono na
ozdobnych poduszkach, były one traktowane z dużo mniejszym szacunkiem. W
wielu domach tuczono je i traktowano jako… posiłki.Zakłada się,
że to właśnie większe bezwłose psy podróżujące na statkach po całym
świecie stały się przodkami podobnych ras, które pojawiły się równolegle
na kilku kontynentach.
znaczenie było o wiele większe niż mogłoby się wydawać. Pieski uznawane
były za wcielenia mędrców, a ich reakcje na zadawane pytania dokładnie
analizowane i zawsze brane pod uwagę. Równolegle w Chinach
zamieszkiwał inny rodzaj bezwłosych psów. Były one znacznie większe od
współczesnych grzywaczy – osiągały wagę nawet 11 kilogramów. Często
służyły na statkach, gdzie zabijały roznoszące dżumę szczury. W
przeciwieństwie do drobniejszych psów świątynnych, które noszono na
ozdobnych poduszkach, były one traktowane z dużo mniejszym szacunkiem. W
wielu domach tuczono je i traktowano jako… posiłki.Zakłada się,
że to właśnie większe bezwłose psy podróżujące na statkach po całym
świecie stały się przodkami podobnych ras, które pojawiły się równolegle
na kilku kontynentach.
Grzywacz chiński obecnie
Chiński grzywacz, jakiego znamy dzisiaj, został wyhodowany pod koniec XIX wieku.
Jego bezpośrednimi przodkami były nagi pies peruwiański i nagi pies
meksykański, które przez lata krzyżowano z małymi rasami do towarzystwa
(głównie maltańczykami).Pomimo chińskiego pochodzenia, rozwój
rasy, pierwsze wystawy i wzorce są związane bezpośrednio ze Stanami
Zjednoczonymi. Patronat nad rasą w FCI sprawuje natomiast Wielka Brytania.
Jego bezpośrednimi przodkami były nagi pies peruwiański i nagi pies
meksykański, które przez lata krzyżowano z małymi rasami do towarzystwa
(głównie maltańczykami).Pomimo chińskiego pochodzenia, rozwój
rasy, pierwsze wystawy i wzorce są związane bezpośrednio ze Stanami
Zjednoczonymi. Patronat nad rasą w FCI sprawuje natomiast Wielka Brytania.
Spaniel kontynentalny miniaturowy - Papillon, Phalene
Wzorzec FCI nr 77
POCHODZENIE: Francja, Belgia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 17.09.1990.
KLASYFIKACJA: Psy ozdobne.
KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 9
Ozdobne spaniele kontynentalne.
Nie podlegają próbom pracy.
Wygląd ogólny
Mały, luksusowy, ozdobny spaniel, prawidłowo i harmonijnie zbudowany, o
długiej szacie; umiarkowanie długa kufa jest krótsza niż czaszka; żywy,
pełen wdzięku i zarazem silny. Dumnie obnosi się w płynnym, eleganckim
ruchu.
Długość: w wymiarze łopatkowo-kulszowym mierzy się od szczytu łopatek do końca pośladków.
Głowa: proporcjonalna do tułowia i proporcjonalnie lżejsza i krótsza niż u spanieli dużych i średnich.
Czaszka: niezbyt zaokrąglona ani z profilu ani z
przodu. Bywa, że widoczny jest delikatny zarys bruzdy czołowej. Kufa
krótsza niż czaszka, delikatna, zwężająca się i niezbyt wklęsła na
bokach, nie może być zadarta ku górze. Prosty grzbiet nosa jest
połączony z czaszką wyraźnym wgłębieniem. U cięższych psów, wgłębienie
to jest mniej widoczne, jednakże wyraźne. U bardzo małych psów jest
wyraźnie zaznaczone, nigdy jednak bardzo głębokie.
Nos: mały, czarny i okrągły, lecz lekko spłaszczony na szczycie.
Wargi: mocno pigmentowane, cienkie i suche.
Zęby: dość mocne, zgryz normalny. Język: nie może być widoczny.
Język: ciągle widoczny lub nie chowany przy dotyku palcem jest wadą.
Oczy: dosyć duże, szeroko rozwarte, w kształcie dużych
migdałów, nie wypukłe, osadzone dość nisko, wewnętrzny kąt oka znajduje
się na przecięciu linii czaszki i kufy. Ciemnej barwy i bardzo
wyraziste. Powieki mocno pigmentowane.
Uszy: dość delikatne ale pewne. Niezależnie od tego,
czy uszy są stojące, czy wiszące, w dotyku chrząstka nie może mieć zbyt
ostrego zakończenia. Uszy są osadzone dość daleko w tyle głowy,
wystarczająco daleko od siebie, by ukazywać lekko zaokrąglony kształt
czaszki.
A. Odmiana z wiszącymi uszami, zwana phalene:
Ucho w spoczynku jest osadzone wysoko, znacznie wyżej niż linia oka,
wiszące, a jednak dość ruchome. Porośnięte falistym włosem, który może
być dość długi - nadaje to psu ładny wygląd.
B. Odmiana z uszami stojącymi, zwana papillon:
Ucho osadzone wysoko, małżowina uszna szeroko rozwarta i skierowana na
bok. Wewnętrzna krawędź ucha tworzy kąt około 45 stopni z linią po
ziomą. W żadnym przypadku ucho nie może być uniesione prosto do góry, w
sposób charakterystyczny dla szpica - jest to niedopuszczalne. Wnętrze
małżowiny okryte delikatnym włosem, również fałistym. Najdłuższe włosy
sięgają nieco poniżej krawędzi ucha; zewnętrzna część ucha jest okryta
wiszącymi frędzlami sięgającymi daleko poza krawędź ucha. Wynikiem
krzyżowania tych dwóch odmian jest często pies o półstojących uszach z
załamanymi końcami - ten pośredni sposób noszenia ucha jest poważnym
błędem.
Kończyny:
Łopatki: łopatka i ramię dobrze rozwinięte, równej długości, dobrze związane ze sobą, normalnie ukątowane i dobrze związane z tułowiem.
Kończyny: proste, pewne, raczej delikatnej budowy.
Pies nie może sprawiać wrażenia zbyt wysokiego na nogach. Z profilu staw
skokowy wyraźnie zaznaczony, normalnie ukątowany. Oglądane z przodu lub
z tyłu kończyny są ustawione równolegle.
Łapy: dość długie, zwane zajęczymi, pewnie oparte na
opuszkach. Mocne pazury, preferowane czarne, jaśniejsze u okazów o
brązowej lub białej szacie (białe pazury u białych okazów łubu osobników
z białymi kończynami nie stanowią błędu, jeśli poza tym pies jest
dobrze pigmentowany). Palce mocne, o twardych opuszkach. Między palcami
bogate owłosienie wystające przed palce i tworzące zakończenie łapy.
Tułów:
Szyja: średniej długości; kark nieco łukowaty.
Klatka piersiowa: szeroka, dość głęboka. Obwód klatki
piersiowej, mierzony między dwoma ostatnimi żebrami musi być w
przybliżeniu równy wysokości w kłębie. Żebra dobrze zaokrąglone.
Linia grzbietu: nie jest przesadnie krótka lub wypukła ani łękowata, jednakże nie jest zupełnie płaska; lędźwie mocne i lekko wysklepione.
Brzuch: nieco podciągnięty.
Ogon: osadzony dość wysoko, dość długi, bujne frędzle
tworzą piękne pióro. W akcji ogon uniesiony wzdłuż linii zadu i
zawinięty, koniuszek może dotykać zadu; nigdy nie może być zakręcony lub
spoczywać płasko na zadzie.
Szata: bez podszycia, bujna, lśniąca, falista (nie
należy mylić z lokowatą), nie miękka, lecz nieco twarda w dotyku, z
jedwabistym połyskiem. Sierść ułożona płasko, włos dość delikatny, lekko
falisty. Szata w typie owłosienia angielskiego ozdobnego spaniela,
jednak znacznie różni się od szaty pekińczyka; nie może również
przypominać szaty szpica. Włos na pysku, kufie, przedniej części nóg i
poniżej stawu skokowego jest krótki. Na tułowiu włos średniej długości,
dłuższy na szyi - tworzy kryzę i żabot, opadając falami na klatkę
piersiową; tworzy frędzle na uszach i tylnych partiach kończyn
przednich; tył ud bujnie okryty miękkim włosem tworzącym portki. Między
palcami mogą być niewielkie kępki włosów, które mogą nieco wystawać, pod
warunkiem, że nie powoduje to ciężkiego wyglądu łap, a raczej nadaje im
wygląd subtelny, wydłużając je. U niektórych okazów w dobrej kondycji
włos długości 7,5 cm w kłębie, natomiast frędzle na ogonie długości 15
cm.
Maść: dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle. Na
tułowiu i nogach biel musi dominować. Mile widziana biel na głowie w
postaci mniej lub bardziej szerokiej strzałki. Na dolnej części głowy
dopuszczalne białe znaczenie, jednak biel jako dominująca barwa głowy
stanowi wadę. We wszystkich przypadkach wargi, powieki i nos muszą być
pigmentowane.
Wymiary:
Wysokość w klębie: Około 28 cm.
Cięża ciała: Dwie kategorie:
1) poniżej 2,5 kg dla psów i suk.
2) od 2,5 kg - 4,5 - psy od 2,5 kg - 5 kg - suki.
Minimalny ciężar ciała: 1,5 kg.
Chód: dumny, swobodny, lekki i elegancki.
Wady:
Płaska czaszka, jabłkowata i wypukła, jak u angielskiego ozdobnego
spaniela. Stop zbyt mocny lub nie dość zaznaczony; garbonos lub wklęsły
grzbiet kufy. Małe lub zbyt okrągłe oczy, wypukłe, jasne; widoczne
białkówki kiedy pies patrzy prosto przed siebie. Nos innej barwy niż
czarna. Brak pigmentacji na obwódkach powiek i warg. Tyło- zgryz i -
szczególnie - przodozgryz to wady, których należy unikać. Przednie
kończyny wygięte, pogrubiałe nadgarstki, kończyny tylne - oglądane z
tyłu odchylone od linii pio nowej w stawach kolanowych, w stawach
skokowych, łapach; słabe kończyny tylne. Łapy zbieżne lub rozbieżne,
pazury nie dotykające podłoża. Pojedynczy lub podwójny szczątkowy palec
na tylnych kończynach jest niepożądany i stanowi błąd piękności;
szczątkowe palce należy więc usuwać. Zakręcony ogon, ogon leżący płasko
na grzbiecie, opadający na jedną stronę (tzn. kość ogonowa, nie zaś
frędzle, które ze względu na swą długość - opadają w lokach). Uboga
szata, miękka lub puszysta; włosy stojące prosto lub proste same w
sobie, we łnista sierść i podszycie wskazują na krzyżowanie ze szpicem.
Uwaga: samce powinny mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w mosznie.
Wzorzec FCI nr 77
POCHODZENIE: Francja, Belgia.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 17.09.1990.
KLASYFIKACJA: Psy ozdobne.
KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa.
Sekcja 9
Ozdobne spaniele kontynentalne.
Nie podlegają próbom pracy.
Wygląd ogólny
Mały, luksusowy, ozdobny spaniel, prawidłowo i harmonijnie zbudowany, o
długiej szacie; umiarkowanie długa kufa jest krótsza niż czaszka; żywy,
pełen wdzięku i zarazem silny. Dumnie obnosi się w płynnym, eleganckim
ruchu.
Długość: w wymiarze łopatkowo-kulszowym mierzy się od szczytu łopatek do końca pośladków.
Głowa: proporcjonalna do tułowia i proporcjonalnie lżejsza i krótsza niż u spanieli dużych i średnich.
Czaszka: niezbyt zaokrąglona ani z profilu ani z
przodu. Bywa, że widoczny jest delikatny zarys bruzdy czołowej. Kufa
krótsza niż czaszka, delikatna, zwężająca się i niezbyt wklęsła na
bokach, nie może być zadarta ku górze. Prosty grzbiet nosa jest
połączony z czaszką wyraźnym wgłębieniem. U cięższych psów, wgłębienie
to jest mniej widoczne, jednakże wyraźne. U bardzo małych psów jest
wyraźnie zaznaczone, nigdy jednak bardzo głębokie.
Nos: mały, czarny i okrągły, lecz lekko spłaszczony na szczycie.
Wargi: mocno pigmentowane, cienkie i suche.
Zęby: dość mocne, zgryz normalny. Język: nie może być widoczny.
Język: ciągle widoczny lub nie chowany przy dotyku palcem jest wadą.
Oczy: dosyć duże, szeroko rozwarte, w kształcie dużych
migdałów, nie wypukłe, osadzone dość nisko, wewnętrzny kąt oka znajduje
się na przecięciu linii czaszki i kufy. Ciemnej barwy i bardzo
wyraziste. Powieki mocno pigmentowane.
Uszy: dość delikatne ale pewne. Niezależnie od tego,
czy uszy są stojące, czy wiszące, w dotyku chrząstka nie może mieć zbyt
ostrego zakończenia. Uszy są osadzone dość daleko w tyle głowy,
wystarczająco daleko od siebie, by ukazywać lekko zaokrąglony kształt
czaszki.
A. Odmiana z wiszącymi uszami, zwana phalene:
Ucho w spoczynku jest osadzone wysoko, znacznie wyżej niż linia oka,
wiszące, a jednak dość ruchome. Porośnięte falistym włosem, który może
być dość długi - nadaje to psu ładny wygląd.
B. Odmiana z uszami stojącymi, zwana papillon:
Ucho osadzone wysoko, małżowina uszna szeroko rozwarta i skierowana na
bok. Wewnętrzna krawędź ucha tworzy kąt około 45 stopni z linią po
ziomą. W żadnym przypadku ucho nie może być uniesione prosto do góry, w
sposób charakterystyczny dla szpica - jest to niedopuszczalne. Wnętrze
małżowiny okryte delikatnym włosem, również fałistym. Najdłuższe włosy
sięgają nieco poniżej krawędzi ucha; zewnętrzna część ucha jest okryta
wiszącymi frędzlami sięgającymi daleko poza krawędź ucha. Wynikiem
krzyżowania tych dwóch odmian jest często pies o półstojących uszach z
załamanymi końcami - ten pośredni sposób noszenia ucha jest poważnym
błędem.
Kończyny:
Łopatki: łopatka i ramię dobrze rozwinięte, równej długości, dobrze związane ze sobą, normalnie ukątowane i dobrze związane z tułowiem.
Kończyny: proste, pewne, raczej delikatnej budowy.
Pies nie może sprawiać wrażenia zbyt wysokiego na nogach. Z profilu staw
skokowy wyraźnie zaznaczony, normalnie ukątowany. Oglądane z przodu lub
z tyłu kończyny są ustawione równolegle.
Łapy: dość długie, zwane zajęczymi, pewnie oparte na
opuszkach. Mocne pazury, preferowane czarne, jaśniejsze u okazów o
brązowej lub białej szacie (białe pazury u białych okazów łubu osobników
z białymi kończynami nie stanowią błędu, jeśli poza tym pies jest
dobrze pigmentowany). Palce mocne, o twardych opuszkach. Między palcami
bogate owłosienie wystające przed palce i tworzące zakończenie łapy.
Tułów:
Szyja: średniej długości; kark nieco łukowaty.
Klatka piersiowa: szeroka, dość głęboka. Obwód klatki
piersiowej, mierzony między dwoma ostatnimi żebrami musi być w
przybliżeniu równy wysokości w kłębie. Żebra dobrze zaokrąglone.
Linia grzbietu: nie jest przesadnie krótka lub wypukła ani łękowata, jednakże nie jest zupełnie płaska; lędźwie mocne i lekko wysklepione.
Brzuch: nieco podciągnięty.
Ogon: osadzony dość wysoko, dość długi, bujne frędzle
tworzą piękne pióro. W akcji ogon uniesiony wzdłuż linii zadu i
zawinięty, koniuszek może dotykać zadu; nigdy nie może być zakręcony lub
spoczywać płasko na zadzie.
Szata: bez podszycia, bujna, lśniąca, falista (nie
należy mylić z lokowatą), nie miękka, lecz nieco twarda w dotyku, z
jedwabistym połyskiem. Sierść ułożona płasko, włos dość delikatny, lekko
falisty. Szata w typie owłosienia angielskiego ozdobnego spaniela,
jednak znacznie różni się od szaty pekińczyka; nie może również
przypominać szaty szpica. Włos na pysku, kufie, przedniej części nóg i
poniżej stawu skokowego jest krótki. Na tułowiu włos średniej długości,
dłuższy na szyi - tworzy kryzę i żabot, opadając falami na klatkę
piersiową; tworzy frędzle na uszach i tylnych partiach kończyn
przednich; tył ud bujnie okryty miękkim włosem tworzącym portki. Między
palcami mogą być niewielkie kępki włosów, które mogą nieco wystawać, pod
warunkiem, że nie powoduje to ciężkiego wyglądu łap, a raczej nadaje im
wygląd subtelny, wydłużając je. U niektórych okazów w dobrej kondycji
włos długości 7,5 cm w kłębie, natomiast frędzle na ogonie długości 15
cm.
Maść: dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle. Na
tułowiu i nogach biel musi dominować. Mile widziana biel na głowie w
postaci mniej lub bardziej szerokiej strzałki. Na dolnej części głowy
dopuszczalne białe znaczenie, jednak biel jako dominująca barwa głowy
stanowi wadę. We wszystkich przypadkach wargi, powieki i nos muszą być
pigmentowane.
Wymiary:
Wysokość w klębie: Około 28 cm.
Cięża ciała: Dwie kategorie:
1) poniżej 2,5 kg dla psów i suk.
2) od 2,5 kg - 4,5 - psy od 2,5 kg - 5 kg - suki.
Minimalny ciężar ciała: 1,5 kg.
Chód: dumny, swobodny, lekki i elegancki.
Wady:
Płaska czaszka, jabłkowata i wypukła, jak u angielskiego ozdobnego
spaniela. Stop zbyt mocny lub nie dość zaznaczony; garbonos lub wklęsły
grzbiet kufy. Małe lub zbyt okrągłe oczy, wypukłe, jasne; widoczne
białkówki kiedy pies patrzy prosto przed siebie. Nos innej barwy niż
czarna. Brak pigmentacji na obwódkach powiek i warg. Tyło- zgryz i -
szczególnie - przodozgryz to wady, których należy unikać. Przednie
kończyny wygięte, pogrubiałe nadgarstki, kończyny tylne - oglądane z
tyłu odchylone od linii pio nowej w stawach kolanowych, w stawach
skokowych, łapach; słabe kończyny tylne. Łapy zbieżne lub rozbieżne,
pazury nie dotykające podłoża. Pojedynczy lub podwójny szczątkowy palec
na tylnych kończynach jest niepożądany i stanowi błąd piękności;
szczątkowe palce należy więc usuwać. Zakręcony ogon, ogon leżący płasko
na grzbiecie, opadający na jedną stronę (tzn. kość ogonowa, nie zaś
frędzle, które ze względu na swą długość - opadają w lokach). Uboga
szata, miękka lub puszysta; włosy stojące prosto lub proste same w
sobie, we łnista sierść i podszycie wskazują na krzyżowanie ze szpicem.
Uwaga: samce powinny mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w mosznie.
Rys historyczny
Rasa uznawana jest za jedną z najstarszych europejskich ras, znana była już co najmniej w XVI wieku[3]. Pierwsza wzmianka o sprzedaży przedstawiciela rasy pochodzi z 1545 roku[5].
Wśród autorów nie ma zgody co do pochodzenia rasy. Wiadomo, że powstała
w Europie kontynentalnej. Jedni uważają, że przodkiem papillona mógł
być spaniel karłowaty (Epagneul nain[3]) sprowadzony prawdopodobnie z Chin do Hiszpanii[5]. Inni twierdzą, że obecny papillon ze stojącymi uszami wywodzi się od ok. XIX wieku w prostej linii z phalene (z fr. ćma), rasy o zwisających uszach.
Rasa występowała na dworach hiszpańskich zabawiając damy dworu; papillony były popularne na większości dworów szlacheckich w Europie. Została uwieczniona w twórczości Rubensa, Van Dycka[3]
i innych. Przed rokiem 1480 psy przypominające osobniki tej rasy
pojawiały się prawie wyłącznie na włoskich obrazach i można
przypuszczać, że to z dworów książąt państewek włoskich moda na
papillony rozszerzała się stopniowo na resztę Europy. Do miłośniczek
rasy należały między innymi królowe francuskie: Maria Medycejska, Anna
Austriaczka i Maria Antonina, która nie rozstała się z psem tej rasy
nawet po wtrąceniu do więzienia. Wskutek upodobania, jakie francuscy
arystokraci znajdowali w papillonach, za Rewolucji Francuskiej
rasa stała się obiektem ataków i znalazła na granicy wymarcia. Po raz
pierwszy papillon został pokazany na wystawie w Londynie w 1923 roku, a w
USA uznany w roku 1935[1]. Oficjalne rozdzielenie odmian spaniela miniaturowego na papillony i phalene nastąpiło w roku 1969.
Wśród autorów nie ma zgody co do pochodzenia rasy. Wiadomo, że powstała
w Europie kontynentalnej. Jedni uważają, że przodkiem papillona mógł
być spaniel karłowaty (Epagneul nain[3]) sprowadzony prawdopodobnie z Chin do Hiszpanii[5]. Inni twierdzą, że obecny papillon ze stojącymi uszami wywodzi się od ok. XIX wieku w prostej linii z phalene (z fr. ćma), rasy o zwisających uszach.
Rasa występowała na dworach hiszpańskich zabawiając damy dworu; papillony były popularne na większości dworów szlacheckich w Europie. Została uwieczniona w twórczości Rubensa, Van Dycka[3]
i innych. Przed rokiem 1480 psy przypominające osobniki tej rasy
pojawiały się prawie wyłącznie na włoskich obrazach i można
przypuszczać, że to z dworów książąt państewek włoskich moda na
papillony rozszerzała się stopniowo na resztę Europy. Do miłośniczek
rasy należały między innymi królowe francuskie: Maria Medycejska, Anna
Austriaczka i Maria Antonina, która nie rozstała się z psem tej rasy
nawet po wtrąceniu do więzienia. Wskutek upodobania, jakie francuscy
arystokraci znajdowali w papillonach, za Rewolucji Francuskiej
rasa stała się obiektem ataków i znalazła na granicy wymarcia. Po raz
pierwszy papillon został pokazany na wystawie w Londynie w 1923 roku, a w
USA uznany w roku 1935[1]. Oficjalne rozdzielenie odmian spaniela miniaturowego na papillony i phalene nastąpiło w roku 1969.
